Równocześnie przystąpiono do budowy gmachu ośrodka oraz werand, które zdołano jeszcze ukończyć przed nadejściem zimy. Prace szły naprzód w bardzo szybkim tempie i oto w połowie maja ośrodek był nareszcie gotów. Bezużyteczny plac, wydzierżawiony od „Wspólnoty Interesów“, zamienił się we wspaniały ogród o trzech tarasowatych kondygnacjach, połączonych schodami cementowymi.

Biały, długi nowoczesny parterowy budynek o bardzo pięknym frontonie i doskonale sharmonizowanych z nim werandach przedstawia się już na zewnątrz imponuąco. Ale wnętrze jest jeszcze piękniejsze. W hallu mieszczą się nowoczesne

szatnie, w których dzieci wieszają ubranka przebierając się w kostiumy gimnastyczne. Dalej są ubikacje ustępowe

i umywalnie, osobne dla dziewcząt i chłopców, wielka świetlica, kancelaria, gabinet lekarski oraz specjalny pokój dla niemowląt. Bardzo tu miło i słonecznie. Sprawia to sympatyczne urządzenie wnętrz i przyczyniają się do tego wielkie, bardzo wielkie okna.

Prace ziemne i budowlane kosztowały niewiele, bo 140 tysięcy złotych. Jest to rzeczywiście niewiele, jeśli się zobaczy, co za to zrobiono. Ile będzie kosztowało urządzenie wnętrz, które się jeszcze wykańcza, dotąd nie obliczono. W każdym razie zbudowano rzecz godną podziwu i uznania.

1390 DZIECI WPISANYCH

— Jak dotąd — informuje mnie uprzejma kierowniczka ośrodka, p. Machowiczówna — wpisano do ogródka 1390 dzieci. Przeciętna jednak dzienna frekwencja dzieci dochodzi do liczby 450, w co wlicza się również 8 drużyn pólkolonijnych, bo mamy je tu również. Zajęcia zaczynają się latem w dnie powszednie o 8-ej, a kończą się o 18-ej zimą trwają od 9 do 18, a niedziele i święta od 10 do 17-ej.

— A w jakim wieku są dzieci?

— Przyjmujemy dzieci w wieku od miesiąca do 14 lat. Matki, które n. p. pracują przywożą tu niemowlęta, które umieszczamy pod fachową opieką w pokoju dla niemowląt. Inne dzieci korzystają

z gier i zabaw oraz uprawiają gimnastykę.

— A jak jest z dożywianiem?

— Dożywiamy obecnie tylko dzieci z półkolonii i te otrzymują posiłek trzy razy dziennie, ale zamierzamy również

wprowadzić jednorazowe dożywianie dla dzieci, przychodzących do ogródka. Koszta dożywiania pokrywa w dwóch trzecich Urząd Wojewódzki, a w jednej Magistrat. Przeciętnie dziennie utrzymanie dziecka kosztuje około 42 gr. dziennie. Nie jest to zbyt mało, jeśli się uwzględni fakt, że chodzi o dożywianie masowe.

Udaje nam się często dawać obiady już nie z 2, ale i z 3 dań.

WYDATKI I OPŁATY

— Jeśli chodzi o personel, — ’ciągnie dalej p. kierowniczka — mamy 3 fachowe instruktorki, 8 drużynowych i 3 kucharki.

Wynagrodzenie jest mizerne, szczególnie jeśli chodzi o kucharki, które pobierają 20 zł. Opłaty, które pobieramy przy wpisie do ogródka, są jednak również bardzo niskie. Bezrobotni płacą jedynie 20 gr. wpisowego i już nic więcej, natomiast pracujący płacą 1 zł. wpisu i 1 procent poborów miesięcznie, przy czym ilość dzieci, uczęszczających z danej rodziny, nie wpływa już na podwyższenie tej stawki; nawet obniża się ją, jeśli chodzi o rodziny liczne i biedne.

— Czy dużo kłopotów ma pani z dziećmi?

— Wie pan, to zależy. Są dzieci grzeczne i niesforne, ale i te z czasem po dłuższym pobycie w ogródku nawykną do porządku. Zresztą niech pan sam z nimi pomówi, jak się tu czują.

Na werandach, na placach gier, w kolumnadach - wszędzie pełno rozkrzyczanych i rozbrykanych chłopców i dziewczynek. Kąpią się i pluskają z ochotą w basenie na górnym tarasie, a potem

biegają w żarnych blaskach słońca. Wspinają się po specjalnych drabinach gimnastycznych, korzystają z przyjemnością 2 huśtawek i zjeżdżanek, grają na boiskach w koszykówkę czy szczypiorniaka,

lub wreszcie chronią się w cieniu kolumnad i śpiewają piskliwie, po dziecinnemu, lecz radośnie. Najmniejsze brzdące tarzają się z rozkoszą w piasku.

Najstarsi chłopcy, przyszłe sławy lekkoatletyczne Polski, urządzają zawody w skokach i rzutach.

Wyszły te wszystkie dzieci z mizernych mieszkań robotniczych, z baraków i lepianek dla bezrobotnych. Wyszły blade, anemiczne, wynędzniałe. Igrają tu radośnie w słońcu, wodzie i powietrzu.

Biegają rzeźkie, opalone i szczęśliwe.

Już dwunasta. Za chwilę dzieci dostaną obiad. Widać to po ożywieniu w gromadzie rozbrykanych bąków i po tęsknych spojrzeniach rzucanych w stronę kuchni.

„Repeciarze zawodowi" cisną się już do stołów, aby jak najprędzej „wsunąć" pierwszą porcję i od razu „zafasować" drugą.

— Jo chca jeść, proszę pani! — krzyczy jeden z bąków do przechodzącej drużynowej.

— Czekaj! Czekaj! Zaraz dostaniesz, — uśmiecha się drużynowa.

Stukają jeszcze przez chwilę niecierpliwie blaszanymi garnuszkami po stolach i wreszcie - jest! Pierwsze danie - zupa ryżowa. A potem będzie mięso.

— Smakuje ci, mały? — pytam małego chudeusza.

— Uhm, — mruczy napełnioną ryżem

buzią. — Jeszcze jak! Zarozki ida na drugo porcyjo.

— No, to smacznego!"